रविवार, २५ नोव्हेंबर, २०१२

दुचाकी लडाखायण ... भाग - ९


                   आज सकाळी उठल्यापासूनच मनात धाकधुक सुरु झाली.... आता आम्ही जगातल्या हाय्येस्ट मोटोरेबल रोडवर जाणार होतो... खारदुंग-ला पास ! लेह पासून फक्त ५० किमी लांब .... आणि तिकडे जायचा रस्ताही लेह शहरातून दिसत होता .... आम्ही एकदमच १८३८० फुटांवर जाणार होतो .... भीती अशासाठी होती कि , टांगलांग - ला हे  खारदुंग-ला पास पेक्षा उंचीने कमी होतं , त्या तिथे माझी ही  हालत  झाली ,  इथे आता तर त्यापेक्षाही अधिक उंचीवर जायचे होते ... त्यामुळे मी तिथे जाईन  तर दुचाकीवर ... पण येताना मात्र चार चाकीवर येईन कि  चार खांद्यांवर ...?? ही भीती मनात घर करून बसली ... इतकी कि मी मेडीकल मध्ये जाऊन ऑक्सिजनचा एक छोटा सिलिंडर पण विकत घेतला ..., उगाच रिस्क कशाला घ्या...!  आम्ही निघणार तेवढ्यात खोप्याचं  लक्ष त्याच्या बुलेटच्या मागच्या टायरकडे गेलं .... त्याचा तो टायर  आणि मागील मडगार्ड घासून  टायरची झीज सुरु झालीय असं  लक्षात आलं ... हि  खरंच चिंतेची बाब होती... असाच जर  टायर  घासत राहिला  तर तो फुटण्याचा संभव होता ... आणि मुख्य म्हणजे त्यावरील सामानामुळे आणि वजनामुळे तर तो नक्कीच फुटला असता ... आता काहीही करून garage  गाठणं भाग होतं. आम्ही शहराच्या बाहेर एका garage मध्ये गेलो ... तिथे बाकीचे लोकही आपापल्या बुलेट दुरुस्त करून घेण्यासाठी आले होते ... गाड्यांच्या रांगा  लागल्या होत्या , मग थांबणं तर आलंच ... आम्ही वर  खारदुंग-ला च्या दिशेने बघितलं ... वर खूप काळे ढग  जमा झाले होते ...  तिथे जोरदार पाउस आणि हिमवृष्टी होणार अशी चिन्हे दिसत होती ... आमच्या हॉटेलचा मालक निघताना म्हणाला होता कि तिथलं  वातावरण सारखं  बदलत असतं ... सकाळी तर तसं काही  दिसत नव्हतं ... आणि आता  वर जोरदार हिमवृष्टी होतेय हे बघून तर आम्ही ' आता काही खरं  नाही ! ' असेच चेहरे केले ... 
         इकडे garage  वाल्याने आमची गाडी हातात घेतली... तो त्याच्या कामात भलताच  तरबेज होता ... गाडीला बघता क्षणीच त्याने काय प्रॉब्लेम  आहे ते सांगितलं ... मागच्या टायरमध्ये लोखंडी रॉड  टाकून मडगार्ड वर उचलून घेतलं... मी , पप्या  आणि संदीप तिथे असलेल्या दुसऱ्या  बुलेट बघत बसलो... २-३ तास त्यातच गेले , काम झालं , आम्ही निघालो . तोपर्यंत खारदुंग-ला पास वर हिमवृष्टी होऊन गेली होती ... आमचं  नशीब चांगलं म्हणून खोप्याची गाडी garage  ला घेऊन जायला लागली नाहीतर आम्ही त्या हिमवृष्टीत नेमके सापडलो असतो ... खारदुंग-ला ला  जाताना रस्ता मात्र चांगला होता . असाच रस्ता असेल तर मग बरं  आहे असा विचार करत असतानाच एकदम दगड मातीचा रस्ता सुरु झाला ... काही अंदाज बांधू लागलो कि निसर्ग त्याचे झाकून ठेवलेले पत्ते आमच्यासमोर उलघडत असे ... unpredictable ...!!! जसजसे वर जाऊ तसतसे रस्त्याची परिस्थिती बिघडत होती ... खरं सांगायचं  तर त्या ठिकाणी रस्ता तयार करणं हेच जिकिरीचं  काम आहे ... खडक असा तो कुठे नाहीच... नुसती ठिसूळ माती ... वळणावळणाचे U टर्न घेत आम्ही वर चढू लागलो.... बाजूची ठिसूळ माती घसरून खालच्या रस्त्यावर पडत होती ... आम्ही मध्यापर्यंत आलो... इथून पुढे रस्त्यावर बर्फाच्या राशी पडलेल्या दिसू लागल्या ... त्यांतून झिरपणाऱ्या  पाण्यामुळे आणि ठिसूळ मातीमुळे रस्त्यात बऱ्याच ठिकाणी चिखलाचा राडा झाला होता ....






   संदीपची  आणि खोप्याची गाडी व्यवस्थित होती , पण पप्याची गाडी सारखी मागे मागेच राहत होती... आम्ही एका ठिकाणी थांबून त्याची वाट पाहू लागलो... त्याची गाडी प्रॉब्लेम  द्यायला लागली ... थोड अंतर गेलं  कि गरम होऊन बंद पडत होती ... पप्या अगदी मेटाकुटीला आला होता ... रस्त्यात कुणाच्यातरी  २ यामाहा FZ  गाड्या बंद पडलेल्या अवस्थेत उभ्या असलेल्या आम्ही मागे पहिल्या होत्या  ... आणि दुर्दैवाने पप्याची गाडी यामाहा FZ च होती.... आम्ही खारदुंग-ला वर पोहोचलो तरी पप्या  अजून  कसा आला नाही म्हणून  आम्ही पुन्हा खाली यायला निघालो तर महाशय हळूहळू येत असलेले दिसले... तो केवळ पप्या  होता म्हणून वरपर्यंत त्याची यामाहा गाडी घेऊन येऊ शकला ... मानलं साल्याला  ...! 

                            
    

               
                    ' खारदुंग-ला वर १० मिनिटांच्या वर थांबू देत नाहीत ' , ' सगळ्यात उंच ठिकाणचा रस्ता असल्याने श्वास घायला फार त्रास होतो ' , वगैरे वगैरे अशी मौलिक माहिती आधीच  सांगून खोप्याने माझं  उरलं  सुरलं धैर्यही संपवलं  होतं ... वर कोणीच नसेल असा कयास बांधून माथ्यावर पोहोचलो आणि बघतो तर काय ...?? वर माणसांची जत्राच भरल्यासारखी वाटत होती .... लहान लहान मुले बर्फात खेळत होती... बरीच वयस्कर माणसेही तिथे आम्हाला दिसली... जगातला सगळ्यात उंच cafeteria ही  तिथे होता . आता बोला....!! आणि इतक्या उंचीवर श्वासाचा ही  काही त्रास जाणवत नव्हता .... पुन्हा पोपट ...!!  घाबरून विकत घेतलेला ऑक्सिजनचा सिलिंडर वाया गेला... ! पण वरचं  वातावरण फारच आल्हाददायक होतं ...  सर्वत्र बर्फाच्या पांढऱ्या राशी ... मस्त उन पडल होतं ... आणि त्याचं   परावर्तन होऊन डोळ्यांसमोर प्रारणं  चमकत होती... आम्ही सर्वांनी खारदुंग - ला लिहिलेल्या पाटी  समोर उभं  राहून फोटो काढून घेतले ... 
              

                          खर तर आम्ही पुढे नुब्रा vally  लाही जाणार होतो पण ते आणखी १०० किमी पुढे होते आणि आधीच निघायला उशीर झाल्याने आमचा नाईलाज झाला... खारदुंग - ला पर्यंत जाऊन आम्ही पुन्हा माघारी फिरलो... परतीच्या वाटेवर पप्या  कुठे गायब झाला काही कळलं  नाही , तो आम्हाला डायरेक्ट जेवणाच्या हॉटेलवर भेटला... जेवण झाल्यावर आम्हाला भलताच कंटाळा आला... खोप्या आणि पियू म्हणत होते कि थिकसे मॉनेस्ट्री बघायला जाऊया , पण आम्हाला जाम  वैताग आला होता , मी संदीप आणि पप्या रूम वर जाऊन पडलो ... खोप्या आणि पियुचा उत्साह खरच हेवा वाटण्याजोगा होता ... ते दोघे गेले ती मॉनेस्ट्री बघायला ... ! पण नंतर त्या मॉनेस्ट्रीचे फोटो बघितले आणि तिथे न जाऊन आम्ही बरंच  काही मिस केलं  असं  वाटू लागलं ... संध्याकाळी संदीप ने त्याची  गाडी garage  मध्ये नेली ,  गाडीचे शॉकअब्सोर्बेर खराब झाले होते , ते बदलले ...  पप्याच्या गाडीचेही  काम निघाल्याने आम्ही दोघे दुसऱ्या  garage  मध्ये गेलो... तिथे एक जण  आम्हाला भेटला , तोही तिथे त्याची बाईक दुरुस्त करायला आला होता .  त्याने कथन केलेले अनुभव ऐकले आणि आम्ही सर्दच झालो... रोहतांग मध्ये एका ओढ्यात पडून त्याचे पाकीट , इतर महत्वाची कार्डे , कागदपत्रे वाहून गेली ...., पँगाँग लेक वरून येताना शैतान नाल्यात स्वतः वाहून जाता जाता वाचला , खारदुंग ला मध्ये गाडीवरून धडपडला , गाडी बंद पडली ... आणि १० किमी च्या वर अंतर गाडी ढकलत घेऊन आला .... हे ऐकल्यावर मात्र आम्ही आतापर्यंत झालेल्या प्रवासात चांगलेच सुदैवी ठरलेले होतो असं  वाटू लागलं.... एव्हढं  सगळं  त्या माणसाबाबत घडलं  पण त्याच्या चेहऱ्यावर थकव्याचा किंवा नैराश्येचा लवलेशही नव्हता ... उलट ते आम्हाला सांगताना त्याच्या चेहऱ्यावर एक अनामिक तेज दिसत होतं .... युद्ध जिंकून आलेल्या  सैनिकाला  त्याच्या जखमांची काहीच पर्वा  नसते ....  खरंच  , हा प्रदेशच असा आहे कि तिथे माणसाचा कस लागतो ... एकाच वेळी  स्वर्गासम सृष्टीसौंदर्याची प्रचीती येते  आणि त्याचवेळी नरकयातनाही  भोगाव्या लागतात...  आणि आम्ही त्याचा  ' याची देही याची डोळा ' अनुभव घेत होतो ...

बुधवार, ७ नोव्हेंबर, २०१२

दुचाकी लडाखायण .... भाग - ८


                   लेह मध्ये पोहोचायला रात्रीचे ८.३० -९ झाले ... राहण्याची व्यवस्था कुठे करावी हे ठरवण्यात बराच वेळ गेला ....एकतर भयंकर दमून आम्ही कसेबसे लेह गाठले होते ... बराच वेळ शोधाशोध केल्यानंतर खोप्याने आधीच माहिती काढून ठेवलेल्या रेस्टहाउसचा शोध लागला ... २५० किमी च्यावर खडतर प्रवास केल्यावर अगदी कोलंबसला अमेरिकेचा शोध लागल्यानंतर होणार नाही त्यापेक्षा कितीतरी पटींनी आनंद  आम्हाला त्या " गल्वान गेस्टहाउस " चा शोध लागल्यानंतर झाला ... हे गेस्टहाउस मुख्य शहरापासून थोडे बाहेरच्या बाजूला होते ... रात्री १० च्या सुमारास आम्ही तिथे पोहोचलो तर  तिथे सर्वत्र सामसूम....!!  अंधार ....गल्वान गेस्टहाउस  म्हणजे हिंदी हॉरर  फिल्मचं  लोकेशन वाटत होतं ...त्यात आम्ही रात्री उशिरा तिथे पोहोचलो होतो त्यामुळे आपोआपच वातावरण भयपटाला साजेसं असच  झालं होतं ... पण आम्ही इतके दमलो होतो , वैतागलो होतो कि एखादा खरा भूत जरी समोर आला असता तरी आम्ही '' सुबुको आओ ... अभी जावो " असंच  काहीसं  म्हटल असतं ... रूम मध्ये गेलो मऊ उबदार रजया अंगावर घेतल्या ... आणि जगाचा तात्पुरता निरोप घेतला...
                   सकाळी ९-१० च्या सुमारास  जाग  आली... डोळे उघडल्यावर बघितलं ,  गल्वान गेस्टहाउस  च्या रूमस चांगल्या होत्या , भिंतींना निळसर रंग ....खाली मऊ  गालीचा ,  छतावर मोठ मोठे बांबू आडवे टाकलेले ... खिडक्यांना पडदे होते... सकाळी मस्त उन  पडल  होतं  त्यामुळे प्रसन्न वाटतं होतं.... बाहेर येऊन बघितलं तर रात्री जसं  वाटलं होत तसं हे गेस्टहाउस नव्हतं ...  समोर छान पैकी एक बगीचा होता ... त्यापुढे एक लहानसे शेड उभारले होते त्यात टेबल आणि खुर्च्या मांडलेल्या ... गेस्टहाउस च्या मालकाने बाजूला लहानशी शेतीही केली होती.. कंपाउंड च्या बाजूने रांगेत उभी केल्यासारखी उंचच उंच झाडे लावली होती...


                       रात्रीच्या आणि दिवसाच्या वातावरणात जमीन आसमानाचा फरक होता .... आम्ही फ्रेश होऊन    नाष्टा केला... ओम्लेट - ब्रेड , चहा  आणि घरून आणलेल्या शंकरपाळ्यांवर  ताव मारला. लेह च्या आजूबाजूला जिथे चीनची हद्द जवळ आहे , म्हणजे पँगाँग लेक , खारदुंग ला , नुब्रा valley   अशा ठिकाणी जाण्यासाठी पास लागतो .. तो काढण्यासाठी आमच्या हॉटेलच्या मालकाला सांगितले... ते पास येईपर्यंत आम्ही लेह मध्ये जाऊन गाड्या सर्विसिंग करून घेण्यासाठी बाहेर पडलो.... आमच्या गाड्या जवळ पास १००० किमी चालल्या होत्या , त्यामुळे ऑईल बदलणे व  इतर दुरुस्तीसाठी आम्ही लेह शहरात आलो ... आणि बघतो तर काय... ? जिकडे तिकडे बुलेटच बुलेट... ' विना बुलेट लेह शहरात फिरण्यास मनाई ' असा काहीसा अलिखित नियम असावा , इतक्या प्रमाणात बुलेट दिसत होत्या ...जगात दोनच ठिकाणी  रॉयल  एन्फिल्ड  बुलेट जास्त प्रमाणात दिसू शकतात .. एक म्हणजे लेह  आणि  दुसरं ठिकाण  म्हणजे  रॉयल  एन्फिल्ड  बुलेटची  factory .... !!!  बुलेट  किती प्रकारच्या असू शकतात हे तिथेच कळेल.... आम्ही garage मध्ये गेलो तर तिथेही सगळ्या बुलेट दुरुस्तीसाठी आलेल्या.... त्या  बघून पप्याने  लेह मध्ये एक  बुलेटचं  garage  टाकूया , असा एक बिझनेसचा प्लान बोलून दाखवला ... खोप्याही त्याला तत्वतः मान्यता देणार एवढ्यात मी  जोरदार हसलो आणि तो प्लान बारगळला ., नाहीतर एका हातात पाना आणि दुसऱ्या  हातात स्क्रू ड्रायवर घेऊन खोप्या लगेच तयारच झाला असता... असो...! आज आमचा कुठेही फिरण्याचा कार्यक्रम नव्हता .. दुपारी जेवलो आणि मस्त ताणून दिली ... संध्याकाळी जवळचं  एखाद ठिकाण करावं  म्हणून आमच्या गेस्टहाउसच्या मागे असलेल्या शांतीस्तूप कडे आम्ही निघालो..... हिमाच्छादित पर्वताच्या पार्श्वभूमीवर पांढरेशुभ्र शांतीस्तूप  उठून दिसत होते ...



                  शांतीस्तूप आणि त्याचं  विस्तीर्ण अंगण मावळतीच्या प्रकाशात अतिशय विलोभनीय दिसत होतं ... स्तुपावर गौतम बुद्धांच्या जीवनावरची काही प्रसंगे दर्शवली होती ....लाल , पिवळ्या, निळ्या , हिरव्या रंगाच्या पताका  फड फड करीत  त्यावर लिहिलेली  प्रार्थना ,  शांतीचा संदेश वाऱ्याबरोबर दूरपर्यंत पसरविण्याचे काम करीत होत्या .... तिथलं  बुद्धदर्शन  खरच  मनाला शांती देणारं  होतं ... नाव अगदीच सार्थ होतं ... शांतीस्तूप ...!!



                    शांतीस्तूपाच्या समोरच्या डोंगरावर लांबवर लेह palace दिसत होता . काही लोक  कॅमेऱ्याची  तोंडे तिकडे वळवून दूरवर असलेल्या लेह palace ची छायाचित्रे घेण्यात मग्न दिसत होती ... आम्हीही तिथे आमचे फोटो काढून घेण्याची हौस भागवून घेतली ... काही पर्यटक  तिबेटी लोकांचा पोशाख अंगावर चढवून स्वतः चे फोटो काढून घेत होते ... लोकांना कोणत्या गोष्टी करण्यात मजा येईल हे सांगणं कठीण आहे ....



                 अंधार पडला तसे आम्ही तिथून  लेह शहर फिरण्यास निघालो... लेह फिरताना इतक्या डोंगर दऱ्या पार करून आलो आहोत असं वाटतच नव्हतं ... इथेच कुठेतरी गोव्याला आल्यासारखं  वाटत होतं... दुकाने  दिव्यांच्या प्रकाशात उजळून निघाली होती ... आणि बाजारपेठ माणसांनी फुलून आली होती ... तिथे बऱ्याच तिबेटी वस्तू , स्वेटर्स , jackets  , शाली , खेळणी  विकण्यासाठी आकर्षक पद्धतीने ठेवलेल्या होत्या ... तिबेटी वस्तूंच्या एका दुकानात गेलो , तिथे विविध प्रकारच्या धातूच्या वस्तू , रंगीबेरंगी खडे मांडलेले होते ...ते एकदा फिरून बघितलं  अन  मी बाहेर पडलो , आणि इतर दुकानांची विंडो शॉपिंग करू लागलो .... खोप्या आणि पियुने काहीतरी ३-४ निळ्या रंगाचे दगड विकत  घेतले ... पियुने एकदम खुशीत येऊन आम्हाला ते दगड दाखवले ....' कितीला ? ' असं विचारल्यावर तिने जी किंमत सांगितली ती ऐकून  मला पुन्हा एकदा हाय अल्टीट्युड  सिकनेस आल्यासारखं  वाटू लागलं .... खोप्याचा चेहराही सहा महिन्याच्या आजारातून उठलेल्या माणसासारखा झाला होता ... पण  बिचारा उसणं हास्य चेहऱ्यावर आणून उभा होता .... शॉपिंग तर झाली ... आता पोटपूजा ...! एका हॉटेल मध्ये गेलो .... मस्त चायनीज नुडल्स , राईस हाणला....कोल्ड्रिंक झालं ... जेवण झालं  तसं  जास्तच थंडी जाणवू लागली....  गेस्ट हाउस  वर जाऊन पडलो ... आजचा दिवस असाच लेह शहर फिरण्यात आणि शॉपिंग करण्यात घालवला  आणि ' जीवाचं लेह '  करून घेतलं...
                    संध्याकाळी शांती स्तूप ला जाताना त्याच्या पलीकडे लांब उंच असा  जगातला हाय्येस्ट मोटोरेबल रोड  खारदुंग-ला पास ( उंची १८३८० फुट ) आम्हाला दिसला होता ... आता उद्या आम्ही जगातल्या सगळ्यात उंच रस्त्यावर असणार होतो .... top  of  the  world ....!!!